Jenna Bush, de papa-president en gebed

Onderstaande tekst kreeg ik van m'n broer Luc.

Op 5 december 2007 was Jenna even wereldnieuws.
Die dag is ze één van de praatgasten in de Amerikaanse talkshow van Ellen Degeneris.
Jenna krijgt onder meer de vraag of ze gelijk wanneer mag bellen naar haar pa.
“Natuurlijk”, antwoordt Jenna beslist. “Ik ben toch zijn dochter. Ik bel mijn ouders meestal ’s morgens of ’s avonds als ze vrij zijn.”
“Zoals nu?”
“Zeker.”

Ellen draait zich om en neemt achter zich een telefoontoestel: “Ok, bel maar.”
Jenna weet niet waar ze het heeft. “Bellen? Nu? Ik weet niet of dit nu wel kan. Mag dit wel? Misschien zitten ze al in bed.”
“Nee hoor. Het is hier nu 16.30 u. dus daar is het nu 19.30 u.”.

Terwijl de zaal zich verkneukelt bedenkt Jenna nog aan een aantal uitvluchten, maar om verder gezichtsverlies te vermijden neemt ze de hoorn van de haak: “Ik ga in de problemen raken. Het nummer niet noteren hé.”
“Geen probleem” geeft Ellen aan en meteen houdt ze haar handen voor de toetsen zodat de camera het nummer zeker niet kan registreren.
“Ik ga bellen op het nummer van mama”, beslist Jenna.
“Nee! Ik wil je pa horen”, roept Ellen, “Hij wil toch iedereen hier wel een vrolijk kerstfeest toewensen?”
Iedereen lacht.

Vol spanning hoort men de telefoon verschillende keren overgaan.
“We hebben wel geen antwoordapparaat”, probeert Jenna licht nerveus. “Ze gaan me iets aandoen, denk ik”.
Dan wordt er opgenomen. Een zucht van opluchting gaat door de zaal. Zover zijn we al.
“Hey, het is Jenna. Ik ben in de Ellen show, mag ik mama?”
“Nee, ik wil je mama niet, ik wil je pa”, roept Ellen opnieuw. Meteen weer gelach uit het publiek.
“Hallo mam, ik ben bij Ellen”, begint Jenna.
“Ja dat weten we, maar we kijken niet” antwoordt haar ma. “Ik zit hier samen met je pa en …”
“Ja die willen we even gedag zeggen”, roept Ellen.
“Sorry dat ik stoor, mam, maar …”, excuseert Jenna zich.
“Wacht, ik geef je pa eens.”

“Ooh, is hij daar? Ik stoor hem toch niet, hé?” De trekjes op haar gezicht verraden dat ze zich niet echt op haar gemak voelt.
“Hallo schat”, klinkt er een vriendelijke mannenstem.
“Hallo papa”, roept Jenna enthousiast. “Ik wou je niet storen, maar ik zit bij Ellen en …”
“Hallo president Bush”, roept Ellen nu ook enthousiast. Ze heeft de president van Amerika aan de telefoon in haar show. Niet veel collega’s zullen haar dat nadoen.
“Hey Ellen”, antwoordt de president. “Hoe doet mijn dochter het?”
“Zeer goed”, en vlug wordt de situatie geschetst. “Bent u niet boos op je dochter? Ze is nu wel bang dat ze geen kerstgeschenkje zal krijgen”, grapt Ellen.
“Nee hoor, ik ben helemaal niet boos op mijn dochter. Waarom zou ik? Ze is mijn dochter en ik hou van haar.”

Jenna Bush, dochter van George W. Bush, huidig president van de Verenigde Staten en momenteel waarschijnlijk de machtigste man op de aardbol.
Ze kan op gelijk welk moment haar telefoon nemen en hem bellen, want ze is zijn dochter.

Maar op het moment dat haar dit werd gevraagd in de show was ze wel even bang. Kon dit wel? Wat zou pa ervan denken? Zou ze hem nu niet storen? Zou hij wel appreciëren dat ze hem ‘en plein publique’ even opbelt?
Voor papa is het helemaal geen probleem, want ze is zijn dochter en hij houdt van haar.

Ook wij weten dat we op elk moment van de dag naar onze Papa mogen bellen. We weten dat we niet bang hoeven te zijn. Maar ‘en publique’ zijn we echt wel even nerveus. Zou het toch wel passen? Zouden we Hem niet storen? Is het niet te belachelijk dat we Hem bellen vanuit een live show?
Neen, voor onze hemelse Vader is het helemaal geen probleem, want wij zijn Zijn kinderen en Hij houdt van ons.


Bekijk het filmpje op youtube.