Jongeren prikken meteen door oppervlakkigheid of onechtheid, zegt Wim Goudzwaard deze week in het Reformatorisch Dagblad. "Dit betekent dat, als we als ouderen onecht zijn en er een verschil is in handel en wandel, we zogenaamde ’christelijke’ jongeren kwijtraken”, stelt hij. Goudzwaard nam afscheid als directeur van Operatie Mobilisatie Nederland, een organisatie die vooral actief is onder jongeren.
Enkele fragmenten:
Internationale teams van Operatie Mobilisatie (OM) trekken al bijna vijftig jaar over land of over zee eropuit om te evangeliseren. Met meer dan 5500 fulltimers, onder wie circa 130 Nederlanders, ontplooit OM-activiteiten in 106 landen. Tijdens vakantieperioden groeit dit aantal aan tot enkele duizenden kortverbanders. Het merendeel van deze werkers is jongere, afkomstig uit zowel reformatorische als evangelische kerken.
OM is onder andere actief met boekenschepen, die Bijbels en christelijke lectuur verspreiden. (Logos en Dooulos, JL)
(...)
Goudzwaard gaf de afgelopen tijd leiding aan een team van dertig medewerkers „die allemaal een passie hebben om Christus door leven en belijden in deze wereld bekend te maken.” Kern van het werk van OM is volgens hem het overbrengen van een zendingsvisie door mensen en kerken te mobiliseren voor wereldzending, het geloof van de volgende generatie te bemodigen en nieuwe werkers uit niet-westerse landen te motiveren en toe te rusten.
Goudzwaard constateert dat de wereldgelijkvormigheid de christelijke kring niet voorbijgaat. „Als vader en moeder alleen maar voor de vorm naar de kerk gaan en er geen levend geloof aanwezig is waardoor ook door de week hun handel en wandel wordt bepaald, zal een jongere dit zien als zogenaamd christelijk leven. De zelfgenoegzaamheid van ”onze kerk” en van ”zo hoort het” heeft zulke vormen aangenomen dat er bijna geen ruimte meer is voor een radicale levensstijl, die niet de buitenkant als maatstaf heeft, maar afrekent met zonde.”
De jongeren die radicaal Jezus Christus willen volgen en alles achter willen laten en achter Hem aan willen gaan, zonder zich druk te maken over ”ik en wat goed is voor mij”, is een beperkte groep, stelt Goudzwaard. „Gelukkig zijn ze er wel en vinden we nog steeds jongeren die bereid zijn daar te gaan waar Hij roept.
Er is een groeiende interesse in spiritualiteit. Aan de ene kant is het positief dat hierdoor jongeren er niet meer afkerig van zijn om een serieus gesprek aan te gaan. Aan de andere kant maakt dit het soms moeilijker om echt en onecht te onderscheiden.”
(...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten