Het heeft voor mij iets van: “goeiemorgen, vandaag ben ik met mijn linkerbeen uit bed gestapt en het eitje bij mijn ontbijt was net te hard gekookt”. Ergens interesseert het me niet om zo over iemands schouder mee te kijken naar “het leven zoals het is, de copywriter” (om nu even mijn broer als voorbeeld te nemen). En ergens zou ik het ook niet leuk vinden als andere mensen over mijn schouder mee kijken naar het eitje bij mijn ontbijt. Niet dat ik mij zo’n eitje kan herinneren, want daarvoor lig ik elke ochtend te lang in bed.
Nu wil ik wel zeggen dat de blog van Jan niet zo’n blog is. Op zijn blog kijk ik wel mee over zijn schouder, maar niet naar hoe hij zijn dag beleeft. Op zijn blog gaat hij op zoek naar wat God met hem voor heeft, en niet alleen met hem, maar ook met mij, met ons, met u, met … En die instap is nu eens veel belangrijker dan het ochtendeitje.
Daarenboven wil ik ook graag Dt24:5 citeren:
“Als een man pas een vrouw heeft getrouwd, hoeft hij niet onder de wapens te gaan of enige dienst in het leger te verrichten. Hij is een jaar lang vrijgesteld en mag thuisblijven om zijn vrouw gelukkig te maken.”Jan heeft slechts gevraagd om een paar weken de blog te verzorgen in plaats van een jaar. Hij is even vrij van dienst om zijn vrouw gelukkig te maken.
Voor zo iets wil ik gerust mijn principiële aversie tegen het bloggen laten varen. Dan onderschrijf ik de uitspraak van oud premier Gaston Eyskens met plezier: “principes zijn zoals winden. Je houdt ze op zolang je kunt, daarna los je ze langzaam”.
Het gaat je goed broer en zus, geniet van de tijd samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten