Emo-christenen

Christenen en emoties: er is verwarring. (Nee, niet meteen emotioneel reageren.)
Brian Borgman schreef er een boek over (Feelings and Faith: Cultivating Godly Emotions in the Christian Life). Tegelijk gaf hij een interview weg aan Alex Chediak. Daaruit een fragmentje gepikt dat ik vond bij Justin Taylor en vrij bewerkte:

Wat zijn de meest voorkomende misverstanden die christenen maken als het op hun emoties aankomt?

Aan de ene kant heb je de anti-emotionelen. Zij zien emoties als gevaarlijk, onbetrouwbaar en ongewenst. Vanuit die visie is een van de doelstellingen van het christenleven om emoties te onderdrukken of negeren. Alle woorden die emoties uitdrukken in de Bijbel zijn dan uitingen van de wil of van het verstand.

Aan de andere kant van het spectrum heb je de visie dat emoties koning zijn: ze regeren soeverein over de christen. Je komt het tegen in “Ik kan er niets aan doen dat ik me zo voel”. Slachtoffers van eigen emoties. Je ziet volwassen mensen ook zonde rechtvaardigen via deze weg: ik kan er niet aan doen dat ik dit zo voel.
Deze sovereine rol van de emoties kan ook in iets mystieks veranderen. Vanuit dit perspectief leef je door je emoties. Hoe mensen zich voelen bepaalt of ze dicht bij God zijn, wat ze geloven, hoe ze zich gedragen en zelfs wat God wil.
Wie zich in dit ‘kamp’ bevindt, denkt meestal niet graag na over moeilijker leerstellingen als uitverkiezing of hel, want ze ‘voelen’ zich er niet goed bij.

In zijn boek poogt Borgman deze visies bij te stellen:

Emoties, hoewel onder de zondeval, zijn een deel van onze menselijkheid die ook Gods beeld weerspiegelt. Emoties zijn niet soeverein over ons, maar door het Woord en de Geest kunnen we opgroeien tot emotionele volwassenheid en evenwicht.