Verslag lezing "Tucht en troost" - deel 3

Derde en (wellicht) op een na laatste deel van het verslag van de lezing door Geert Soete van 31 januari ll. in Menen. Ik hoor wel graag eens de mening van de lezer/surfer. Houd je dus niet in om eens een reactie te posten over wat je van de lezing vond of vindt.


Tucht is zo belangrijk in een relatie, lezen we ook bij Paulus. Tucht zonder troost is koel, hard. Dan kunnen we weer denken aan die associatie, zoals met een legercommandant of met de toezichter op de kostschool. Dit verbittert of verhardt het hart. Vaders, verbittert uw kidneren niet. Voed hen wel op in de tucht van de Heer. Er moeten wel dingen afgeleerd worden of afgeleerd, maar dit dient te gebeuren uit een relatie van bewogenheid en liefde. Pas dan kan het blijdschap bewerken.

Bijvoorbeeld in 1Kor4 komt het ook naar voor.
Vers 14:
Niet om u beschaamd te maken, mr om u als mijn geliefde kinderen terecht te wijzen ... Volg mijn voorbeeld. Niet om u te vernietigen, maakt Paulus duidelijk. Geliefde kinderen! Voel je de positieve kant van tuchtigen? Is terecht-wijzen. Recht helpen. Recht. Niet in een harde geest, maar als geliefde kinderen wil ik jullie recht helpen. Volg mijn voorbeeld. Ik onderwerp mij ook aan het woord van God, en doe of laat dingen na. Ik volg ook Christus na. Een goede opvoeder moet een voorbeeld zijn.
Stel je voor dat je je kinderen zou verbieden te roken, maar zelf elke dag ik weet niet hoeveel rookt. Dit kan niet. Weet: woorden wekken, voorbeelden trekken.
Er is de relatie van een vader in het geloof. Wie zou ik zijn dat ik de gemeente kapot zou maken, want ik ben de vader ervan, heb de gemeente ahw verwekt, maakt Paulus duidelijk.

2Kor6 heeft ook een dergelijke passage, vanaf vers 11
Ons hart staat wijdopen ... Ik spreek als tot mijn kinderen.
Er is veel plaats in mijn hart voor u, ik verlang om jullie weer in die goede relatie met me te hebben. Maar is er bij jullie wel plaats? Of luister je liever naar die schijnapostelen? Neem je het zo makkelijk van hen aan?

1Thess2:6ev (tot vers 12)
Wij hadden ons gezag, als apostelen van Christus, we treden op in zijn naam. We hadden ons zo kunnen laten gelden, maar we gedroegen ons als een moeder.
Proef je het optreden van Paulus? Misschien dat je na het lezen van de Korinthe-brieven denkt dat hij hard was. Maar hier blijkt hij het helemaal niet. Hij was rechtlijnig en correct en heilig en rechtvaardig en onberispelijk, maar hij gedroeg zich ook als een moeder die koestert.
Mijn genegenheid was zo groot, dat ik ook aanmoedigde, hoofd voor hoofd, zoals ook een vader doet.
Hij tuchtigde wel, als het erop aankwam om aan de kaak te stellen. Maar hij mocht dat dan ook doen, als een vader of moeder. In een oprechte eerlijke relatie en voor Gods aangezicht. Zo mocht hij dat ook doen, met liefde als motief.

Onder zware druk, met een beklemd hart, onder vele tranen geschreven. Paulus is heel oprecht als hij dit schrijft.
Mogelijk heeft hij het hier over de 1e korinthe-brief. Ik ben niet blij dat ik het goed kan inpeperen. Ik heb geweend. Dat is tucht: als diegene die tuchtigt evenveel lijdt als de getuchtigde. Het doet niet af aan zijn rechtlijnigheid.

Het doet me denken aan m’n moeder. Toen we klein waren verdienden we eens echt straf. Mn ouders waren boos en we vlogen in de hoek, met de handen op het hoofd. We weenden voor onze straf. En moeder weende stiekem mee.
Ze had ook kunnen zwijgen tegen mijn pa, opdat we niet gestraft zouden worden. Maar dit deed ze niet, gelukkig want we verdienden die straf.

Bent u al eens door iemand vermaand? Of hebt u al vermaand?
En als dat zo is, hebt u dan evenveel verdriet geleden als die persoon?
Ik ben als jong christen ooit nog vermaand geweest. Ik ging nog niet zolang naar de samenkomst, en ik, als babbelaar, sprong ook vaak recht om dingen te zeggen.
Een broeder kwam een keer zeggen dat ik misschien teveel aandacht voor mezelf opeiste, ipv voor de Heer. Voor mij als jong christen kwam dat als een klap over.
Ik zocht meteen 1001 verontschuldigingen. Maar na een tijd drong het tot me door: hij had gelijk.

Het is niet zo plezant om vernederd te worden. Deze man wist dit ook niet. Het was wel zo bij mij. Tuchtiging brengt verdriet. Maar als je erkent dat de persoon gelijk heeft, brengt het wel zegen in je leven voort.

Omgekeerd kan ik het me ook nog voorstellen, dat ik iemand moest vermanen. Gal6:1 ... In een geest van zachtmoedigheid terechthelpen, vermanen. Berispen. Zien op uzelf. Ik moest het 1 keer doen. Iemand was niet goed bezig. Ik had het gemerkt. Ik zat thuis en moest naar hem toe. Ik heb lang gewacht om te gaan, uitgesteld. En eens toen ik uiteindelijk toch te voet onderweg was, trilde ik. Ik was bang en verdrietig. Maar moest wel gaan.
Het was een heel kort gesprek, maar de persoon gaf meteen toe dat het juist was en het is ten goede geweest in zijn leven.
Ik had tal van excuses vooraf. Maar ben nu wel blij dat ik toen geweest ben. Dat ik die aandrang van Gods geest gehoorzaam was.
Ik moet eerlijk toegeven: ik heb me toen waarschijnlijk ook niet zo diep ingeleefd als Paulus dat deed. En ik heb er nog heel veel in te leren. De brokken die ik maakte herinner ik me wellicht wel niet meer. Ik maak nog veel fouten, ook op dit gebied.
Maar we moeten het doen, hebben de plicht om elkaar terecht te helpen. We laten iemand die valt toch niet liggen? Want dat zou zijn als de priester die met een boog langs de overvallene heenloopt, zoals in het verhaal van de barmhartige Samaritaan.