U zult er de oogst kunnen binnenhalen. Als u daarvan dan het eerste en beste deel in een mand meeneemt naar de plaats die de HEER, uw God, zal uitkiezen om er zijn naam te laten wonen (...)
(Deut. 26:2-3)
"Wij wachten tot de oogst binnen is en berekenen vervolgens hoeveel wij kunnen weggeven aan de armen en aan diverse organisaties. Maar dat is niet wat God ons zegt te doen… Wij kijken wat wij willen geven als wij weten wat er binnenkomt. Maar God zegt dat wij ons eerste en beste deel moeten weggeven.
Dit betekende dat de boer na een paar dagen het eerste deel van zijn oogst aan God offerde. Op dat moment wist hij nog niet hoe groot de oogst uiteindelijk zou worden.
Het gaat om het volgende principe. Als je wacht totdat de hele oogst binnen is, is wat je God uiteindelijk geeft het ‘overschot’. Het overschot is dat deel dat je kunt missen, zonder dat het van invloed is op je manier van leven. Je kunt blijven kopen wat je altijd hebt willen kopen, je kunt je kleden zoals je je altijd hebt willen kleden, je kunt de reizen blijven maken die je altijd hebt willen maken.
Maar God wil niet dat wij onze restjes aan Hem geven. Hij wil het eerste deel. Hij wil dat wij zo veel geven dat het pijn doet. Dat je een echt offer brengt. Of ook: dat je gift je levensstijl verandert. Anders geef je niet zoals je zou moeten geven.
Zie je hoe relevant dit juist in moeilijke tijden is? In goede tijden is er genoeg overschot. Wij verdienen genoeg geld om weg te geven aan de kerk en de armen. Maar in tijden van schaarste…? Dan houden wij niets over.
Als wij leren om altijd het eerste van onze oogst te geven, zal een moeilijke tijd hier geen verandering in brengen. Maar als wij onszelf aanleren te geven van ons overschot, zullen wij in moeilijke tijden niets meer geven. Samengevat: ons geefgedrag moet van invloed zijn op onze manier van leven."
(Tim Keller in het novembernummer van CV-Koers, in zijn toespraak over Habakuk)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten