Genesis 35-36; Markus 6; Job 2; Romeinen 6In Markus’ verslag van de spijziging van de vijfduizend en van Jezus’ daaropvolgende wandelen op het water (Markus 6), vind je een klein zijpad dat aanleiding geeft tot interessante bespiegelingen. Zodra Jezus midden de storm in de boot klom, ging de wind helemaal liggen.
Markus verhaalt vervolgens hoe de discipelen ‘innerlijk bovenmate ontsteld’ waren, ‘want zij waren bij de broden niet tot inzicht gekomen, maar hun hart was verhard’ (6:51-52).
De eerste opmerking is de meest voor de hand liggende: de verbazing van de discipelen verraadt het eenvoudige feit dat ze maar heel weinig nagedacht hebben over het spectaculaire wonder dat Jezus slechts enkele uren daarvoor verrichtte.
Op het eerste gezicht zou de persoon die de natuur dermate beheerst dat Hij in staat is om met een paar resten voedsel duizenden mensen te voeden, ongetwijfeld de natuur voldoende moeten beheersen om een storm te kunnen laten ophouden.
Maar voor we te zelfvoldaan worden in ons oordeel over de discipelen, moeten we wel bedenken hoe snel wij de genadebewijzen van de Heer in onze eigen levens vergeten, en we ronduit (en met het schaamrood op de wangen) verrast reageren wanneer Hij weeral eens ingrijpt.
De tweede opmerking ligt wat dieper. Als Jezus werkelijk de beloofde Messias is, als Hij alle macht bezit die Hij al tentoonspreidde, kan een weldenkend discipel dan nog denken dat Hij de controle verliest?
Kan enig weldenkend lid van de twaalven zich voorstellen dat dit soort Messias discipelen achter zich zou kunnen roepen, om ze vervolgens allemaal te verliezen in een bootongeval? Niet dat ik suggereer dat er vandaag geen ongevallen kunnen gebeuren met volgelingen van Jezus.
Natuurlijk kan dat – dit is een gevallen wereld en Jezus’ volgelingen worden niet uitgesloten van alle tragische en wrede verwikkelingen die zijn gevallen toestand met zich meebrengt. Maar zelfs wij moeten leren in moeilijke en beangstigende omstandigheden op Gods wijze voorzienigheid te vertrouwen.
Hier moeten de discipelen zeker nog iets meer leren – hun eigen specifieke dienst als de dichtste kring van discipelen is zo intens verbonden met de bediening van Jezus, dat het ondenkbaar is dat ze zomaar ‘in een ongeval’ omkomen.
En ten derde kun je niet anders dan nadenken over Markus’ conclusie, dat hun harten 'verhard' waren. Dit betekent niet dat ze dom waren. Het betekent ook niet dat, hoewel hun verstand in orde was, hun gevoelens tweeslachtig waren, alsof 'hart' alleen maar verwijst naar het centrum van onze gevoelens.
In de symboliek van de Bijbelse antropologie, verwijst het begrip 'hart' naar de zetel van de menselijke persoonlijkheid, niet te ver verwijderd van wat wij bedoelen met 'verstand' (hoewel dit misschien te strikt cerebraal is).
Hun volledige oriëntatie was nog altijd te beperkt, teveel gefocust op de ervaring van hun angsten, te gelimiteerd door hun onvermogen door te dringen tot het volle mysterie van wie Jezus is en waarom Hij kwam.
Aan deze zijde van het kruis en de opstanding, gelden voor ons nog minder excuses dan voor hen.
Eigen vertaling van de overdenking bij 3 februari uit 'For the Love of God - Volume 1'. Dit is een dagboek door D.A. Carson, uitgegeven in 1998 door Crossway Books. Volumes van het dagboek kunnen in het Engels online gevolgd worden via de blog For the Love of God (The Gospel Coalition). For the Love of God volume I is beschikbaar in pdf-formaat voor gratis download via deze link naar For the Love of God Volume I. Met toestemming overgenomen van Crossway, de uitgeverstak van Good News Publishers, Wheaton, IL 60187, www.crossway.org Rechten Nederlandse vertaling: Jan Leplae – Niets van deze vertaling mag overgenomen worden zonder voorafgaandelijke schriftelijke toestemming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten