'Wie roemt, roeme in de Here' (2 Kor. 10)

2 Samuël 17, 2 Korinthiërs 10, Ezechiël 24, Psalm 72

Er zit een hele hoop opschepperij in het westerse evangelicalisme. Een deel ervan is zodanig flagrant dat het alle serieuze mensen afstoot. Veel ervan is echter subtiel en mogelijk fataal. Mogelijk maken de meesten van ons er zich soms schuldig aan.

Bij een eerste lezing klinkt 2 Korinthiërs 10 alsof Paulus ook in dergelijk roemen is vervallen, een woord dat terugkeert in de laatste vier hoofdstukken van dit boek. In feite zijn de kwesties die in dit hoofdstuk aan de orde komen bijzonder complex. Ik kan er hier slechts enkele van vermelden.

(1) De toon van 2 Korinthiërs 10-13 zet dit gedeelte apart van de rest van het boek. Het is mogelijk dat meer informatie over de situatie in Korinthe Paulus bereikt heeft. Hoe het ook zij, critici in Korinthe spreken op verschillende gronden schande van Paulus. Ze zeggen dat hij als persoon zwak en vreesachtig is, terwijl hij zich een air van macht en autoriteit aanmeet wanneer hij afwezig is en zijn pen hanteert (10:1, 10). In een tijd waarin ‘persoonlijkheid’ en retoriek heel wat betekenden, zeggen ze ‘Want zijn brieven (…) zijn wel gewichtig en krachtig, maar zijn persoonlijke verschijning is zwak en zijn spreken betekent niets (10:10). Ze spenderen hun tijd met elkaar schouderklopjes te geven in een systeem van onderlinge goedkeuring en aanbevelingsbrieven (10:12). De volgende hoofdstukken weerspiegelen zelfs nog meer elementen van dit spervuur aan kritiek dat Paulus moet ondergaan.

(2) De kern ervan is een visie op roemen die botst met alles wat Paulus dierbaar is. Een bepaalde stijl van zelfprofilering, van vertrouwen in eigen kennis en retoriek, van behoren tot de ‘in’-groep: het werkt allemaal mee om een kliek van ego’s te vormen. Ongetwijfeld voelden sommigen zich bedreigd door Paulus, maar wat ook hun motieven mogen zijn, ze maakten er een gewoonte van hem neer te halen. Dit plaatste hem in een onmogelijke positie. Als hij niets zei, liep hij het gevaar het vertrouwen van de volledige kerk te verliezen; maar als hij uitpakte met zijn adelbrieven als een manier om deze aanvallen te beantwoorden, dan zou hij in precies dezelfde morele mislukking vallen als waar zijn opponenten mee kampten.

(3) In zijn initiële antwoord op deze dilemma’s doet Paulus drie dingen.

(a) Hij maakt zorgvuldig onderscheid tussen de standaarden die hij hanteert (zijn ‘leven in deze wereld’) en de standaard van de wereld, tussen zijn wapens en ‘de wapens van deze wereld’ (10:2-4), en hij waarschuwt dat hij bij zijn volgende reis naar Korinthe, ondanks hun karikatuur van zijn aanwezigheid, hij bereid zal zijn om te bestraffen (10:6).

(b) Hij benadrukt dat zijn uitoefening van autoriteit voor hun goed was, niet in zijn eigen belang of voordeel (10:7-11).

(c) Subtiel herinnert hij de Korinthiërs aan het feit dat zij gelovigen zijn geworden via zijn dienst (10:12-16), terwijl hij er de nadruk op legt dat voor een christen het enige gepaste roemen bestaat uit roemen in de Heer (10:17-18).


Eigen vertaling van de overdenking bij 21 september uit 'For the Love of God - Volume 1'. Dit is een dagboek door D.A. Carson, uitgegeven bij IVP in 1998 (rechten liggen bij Crossway). Het dagboek kan in het Engels online gevolgd worden via de blog For the Love of God (The Gospel Coalition) of is beschikbaar in pdf-formaat voor gratis download via deze link naar For the Love of God Volume I. Met toestemming overgenomen van Crossway, de uitgeverstak van Good News Publishers, Wheaton, IL 60187, www.crossway.org Rechten Nederlandse vertaling: Jan Leplae – Niets van deze vertaling mag overgenomen worden zonder voorafgaandelijke schriftelijke toestemming.