Waarom christenen even ambetant zijn als niet-christenen (zoniet ambetanter)

"Iedereen die betrokken is bij het leven van een kerk, ontdekt spoedig de vele karakterfouten van de gemiddelde praktiserende christen. (...) Tegelijk bestaan er veel mensen die formeel niet-godsdienstig zijn die in moreel opzicht voorbeeldig leven. Als het christendom is wat het beweert te zijn, zouden christenen dan geen betere mensen moeten zijn dan de rest?

Deze veronderstelling is gebaseerd op een verkeerd begrip van wat het christendom in werkelijkheid over zichzelf leert.

De christelijke theologie spreekt doorgaans over algemene genade. (zie Jak. 1:17, JL) (...) God strooit ze uit over heel de mensheid, ongeacht godsdienstige overtuiging, ras, geslacht of ander kenmerk om de wereld te verrijken, kleur te geven en te behouden.

De christelijke theologie spreekt ook over het diepgeschonden karakter van echte christenen. Een centrale boodschap van de Bijbel is dat een relatie met God alleen door pure genade kan bestaan. Onze morele prestaties zijn te zwak en te verkeerd gemotiveerd om ooit genade te kunnen verdienen. (...) Het idee dat iemand zijn of haar leven op orde moet maken om Gods genade te verdienen, heeft niets met het christendom te maken. Dat betekent dus ook dat de kerk vol zit met onvolwassen en gebroken mensen die emotioneel, moreel en geestelijk nog een lange weg hebben te gaan. Daar bestaat zelfs een spreekwoord over:

'De kerk is een ziekenhuis voor zondaars, geen museum voor heiligen'.

Een goed karakter is voor een groot deel afhankelijk van een liefdevolle, veilige en stabiele familie en van een goed sociaal milieu. Deze voorwaarden hebben wij niet in de hand. Veel mensen komen uit een onstabiele familiesituatie met armzalige voorbeelden en hebben een tragische geschiedenis vol teleurstellingen. Als gevolg daarvan zijn ze belast met diepe onzekerheden, hypergevoeligheid en een gebrek aan zelfvertrouwen. Vaak worstelen ze met oncontroleerbare woede, verlegenheid, verslavingen of andere moeilijkheden.

Stel je voor dat iemand met zo'n gebroken verleden christen wordt. Haar karakter verandert zienderogen in vergelijking met wat het was. Maar ze is waarschijnlijk nog altijd minder zelfverzekerd en beheerst als iemand die zo welaangepast is dat ze geen behoefte voelt aan godsdienstige betrokkenheid.

Stel dat je beide vrouwen in dezelfde week ontmoet. Als je het startpunt van hun levensreis niet kent, zou je gemakkelijk tot de conclusie kunnen komen dat het christendom niet zoveel waard is en dat christenen niet volgens hun eigen hoge maatstaven leven. Het is vaak het geval dat mensen die een moeilijk leven hebben en 'lager op de karakterschaal staan' eerder hun behoefte aan God erkennen en zich tot het christendom keren.

We zouden dus moeten verwachten dat de levens van veel christenen niet zo mooi afsteken bij de levens van niet-godsdienstige mensen, net zoals de gezondheid van mensen in een ziekenhuis er slechter aan toe is dan die van mensen die een museum bezoeken."


(Uit 'In alle redelijkheid - Christelijk geloof voor welwillende sceptici', door Tim Keller, pag. 71-72, uitg. Van Wijnen - Franeker)