"Redding is een zo onuitsprekelijk grote zegening dat wij altijd een reden hebben om ons te verblijden, hoe groot de moeiten ook zijn waar we doorheen gaan. Een van de grote predikers uit de begintijd van de Methodistenkerk was een mijnwerker, Billy Bray (1794–1868), die voor zijn bekering een immorele dronkaard was geweest. Nooit verloor hij zijn vreugde over de wetenschap dat God hem had gered en gemaakt tot ‘een zoon van de Koning’.
Zijn hele leven was één voortdurende uiting van vreugdevolle aanbidding. De blijdschap om zijn redding was zo overweldigend dat hij het niet kon laten daar lucht aan te geven. Hij zei: ‘Wel, soms dans ik van vreugde. Waarom zou ik niet dansen, net zoals David? Omdat David een koning was? Nou, ik ben de zoon van een Koning! Prijs de Heer! Ik heb evenveel recht om te dansen als David. Prijs de Heer! Ik kan me zo gelukkig voelen. Mijn ziel stroomt over van heerlijkheid, en dan maak ik ook een vreugdedans!’
Voor Billy Bray was vreugde onmiskenbaar een basiskenmerk van het christenzijn. Het werken in de mijnen was een hachelijke onderneming, waarbij men geen moment zeker was van zijn leven. Hij vertelde zijn collega-mijnwerkers dat ze moesten bidden alvorens naar beneden te gaan. Zij vroegen hem of hij wilde bidden en dat deed hij als volgt: ‘Heer, als vandaag iemand van ons om het leven moet komen, laat mij het dan zijn. Laat niet een van deze mannen sterven, want zij zijn niet gelukkig; maar ik wel, en als ik het leven laat, dan ga ik naar de hemel.’
Bray vertelde: ‘Toen ik overeind kwam uit mijn geknielde houding, zag ik de tranen over hun gezichten stromen; en niet lang hierna werden enkelen van deze collega’s eveneens mannen van gebed.’ We zijn algauw geneigd om van het christelijk geloof iets zo ingewikkelds te maken dat de vreugde om onze redding waarover de Bijbel spreekt, aan ons voorbijgaat."
Uit het eerste hoofdstuk van "Vreugde vermengd met pijn", door Ajith Fernando. Je kunt het hoofdstuk hier gratis downloaden (www.medema.nl).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten