"De oudste noemde hij Manasse, omdat God hem al zijn ellende en het gemis van zijn familie had doen vergeten. Het tweede kind noemde hij Efraïm, ‘want,’ zei hij, ‘God heeft mij vruchtbaar gemaakt in dit land, waar ik zoveel te verduren heb gehad.’" (Genesis 41:51-52)
We kunnen niet "Efraïm" zijn, als we niet eerst "Manasse" zijn. Anders gezegd: we kunnen pas echt vrucht voortbrengen als we ook leren vergeten. In zijn boek "The Great Divorce" (Ned. titel: De grote scheiding) beschrijft C.S. Lewis de hel als een plaats waar niemand ook maar iets vergeet. Volgens hem zal iedereen in de hel elke belediging, elke vernedering, elke wrede woordenwisseling, elk onrecht dat hen werd aangedaan; en iedereen zou al even weinig bereid zijn tot vergeving.
Maar in de hemel zijn al deze dingen weggedaan, want alles is nieuw geworden.
Welke vrucht wordt in jouw leven tegengehouden omdat je niet wilt vergeten? Mogen we zijn zoals Paulus, die zei: "Broeders en zusters, ik beeld me niet in dat ik het al heb bereikt, maar één ding is zeker: ik vergeet wat achter me ligt en richt mij op wat voor me ligt. Ik ga recht op mijn doel af: de hemelse prijs waartoe God mij door Christus Jezus roept.(Fp.3:13-14)"
Vrij vertaald naar een stukje van David Guzik, mij doorgespeeld door Luc Claerebout. Waarvoor dank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten