"De Bijbel is een boek over God. Het boek Daniël is daarop geen uitzondering. We benadrukken dit bij het begin, want om een filmanalogie te gebruiken, de camera focust vaak op de menselijke rollen: Nebukadnezar, Belsazar, Darius, Cyrus. Maar we moeten ons niet laten misleiden, de belangrijkste functie van het boek Daniël is God openbaren aan ons, de lezers.De Bijbel doet echter geen moeite om ons een abstract begrip van het karakter van God te presenteren. We hebben weinig in de Bijbel dat lijkt op een moderne systematische theologie; er is zeker geen oplijsten en beschrijven van Zijn karaktertrekken. God openbaart zichzelf in de gemeenschap met Zijn volk.
We zien dit in de belangrijkste metaforen voor God in de Bijbel. Hij is koning, strijder, herder, echtgenoot, vader en moeder, ervan uitgaand dat Zijn volk dan bestaat uit Zijn onderdanen, Zijn soldaten, Zijn schapen, Zijn vrouw, Zijn kinderen.
(...) Het boek Daniël gebruikt sommige van deze metaforen voor gemeenschap als een ondersteuning van het algemene thema van de Goddelijke soevereiniteit. (...) Maar Zijn soevereiniteit is niet abstract beschreven in dit boek, maar temidden een historisch proces, in de heel gewone dingen des levens.
We grijpen vooruit op een volledige beschouwing door eenvoudig te wijzen op de eerste verzen van hoofdstuk 1, waarin we zien dat het echt God is, en niet Nebukadnezar, die achter de Babylonische machtsontplooiing tegenover Juda zit.
Het is God, en niet Nebukadnezar en zijn onderwijs- en voedingsvoorschriften, die achter de buitengewone bekwaamheden van Daniël en zijn 3 vrienden zit. Het is God die achter Daniëls inzicht zit om tot het geheim van Nebukadnezars droom door te dringen in hoofdstuk 2. Elk hoofdstuk vertelt een ander verhaal, maar elk ervan is een verhaal van Goddelijke soevereiniteit."
(vrij vertaald uit 'Daniel' in de reeks 'The NIV Application Commentary', door Tremper Longman III, uitg. Zondervan, pag. 20 - Bekijk het boek bij Amazon)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten